Μα πού να πάνε....

οι Ιδέες,τα Γέλια,τα Χρόνια...
τα Όνειρα,οι Φίλοι,οι Αναμνήσεις....
τα Παιδιά,οι Ελπίδες συλλογίζομαι από το πρωί....
Χθές παραδέχτηκα την αδυναμία μου,μέτρησα τις προθέσεις μου,
επεξήγησα στον εαυτό μου ότι είναι μάταιο να συμμετέχεις σε μια ''παράσταση'' όπου δεν έχεις κανένα ρόλο.
Δεν ξέρω να καταστρέφω,δεν είμαι γι αυτό το στρατόπεδο...
Εικόνες τραγικές,παντού φωτιά,κυνηγητό,ασφυξία,σε σημείο να σε προδίδουν οι δυνάμεις σου...
Να βλέπεις παντού πέτρες από μάρμαρο,γυαλιά και φλόγες..
να μοιάζουν όλοι τόσο μεταξύ τους,λευκά πρόσωπα ανατολικού θεάτρου από το μαλόξ..
ποδοπάτημα για λίγο καθαρό αέρα...
Η ελξη και η απώθηση να λειτουργεί νομοτελειακά...όσο το απωθείς τόσο να το έλκεις....
Και σκέφτομαι σήμερα...
άφησέ το να συμβεί,να διαγράψει την πορεία του και στην καμπή του επάνω θα αρχίσει να φθίνει..
Άφησε αυτό που συμβαίνει να σε διαπεράσει,να σε μεταμορφώσει,να σε προάγει
αλλά προσοχή μην επιτρέψεις να σε αλλοιώσει....
Σήμερα στον πρώτο ιερό καφέ της καλημέρας το αποφάσισα...
Δεν θα πάνε πουθενά...
Εδώ θα μείνουν οι ιδέες,τα γέλια,οι χαρές,οι δοκιμασίες,οι ατυχίες,οι προσπάθειες..
Η έλξη και η απώθηση είναι παρούσα και σήμερα,όπως και κάθε μέρα,δεν μπορείς να απωθείς το προφανές...
ΕL...